دو شعر زیبا و خاطره انگیز از ملک الشعرای بهار

برو کار می‌کن، مگو چیست کار
که سرمایه ی جاودانی است کار

------------------------------

جدا شد یکی چشمه ازکوهسار
 به ره گشت ناگه به سنگی دچار

برو کار می‌کن، مگو چیست کار
که سرمایه ی جاودانی است کار

نگر تا که دهقان دانا چه گفت
به فرزندگان چون همی خواست خفت

که میراث خود را بدارید دوست
که گنجی ز پیشینیان اندر اوست

من آن را ندانستم اندر کجاست
پژوهیدن و یافتن با شماست

چو شد مهر مه، کشتگه برکنید
همه جای آن زیر و بالاکنید

نمانید ناکنده جایی ز باغ
بگیرید از آن گنج هر جا سراغ

پدر مرد و پوران به امید گنج
به کاویدن دشت بردند رنج

به گاوآهن و بیل کندند زود
هم اینجا، هم آنجا و هرجا که بود

قضا را در آن سال از آن خوب شخم
ز هر تخم برخاست هفتاد تخم

نشد گنج پیدا ولی رنجشان
چنان چون پدر گفت، شد گنجشان

----------------------------

چشمه و سنگ

جدا شد یکی چشمه ازکوهسار
 به ره گشت ناگه به سنگی دچار

به نرمی چنین گفت با سنگ سخت
کرم کرده راهی ده ای نیکبخت

گران سنگ تیره دل سخت سر
زدش سیلی و گفت دور ای پسر

نجنبیدم از سیل زور آزمای
 که ای تا که پیش تو جنبم ز جای

نشد چشمه از پاسخ سنگ سرد
به کندن در استاد و ابرام کرد

بسی کند و کاوید و کوشش نمود
کزان سنگ خارا رهی بر گشود

زکوشش به هرچیز خواهی رسید
به هر چیز خواهی کماهی رسید

برو کارگر باش و امیدوار
که از مرگ جز یاس ناید به بار

گرت پایداری است در کارها
شود سهل پیش تو دشوارها